म्रुगजळ

ती दुनीयाच न्यारी होती. . . . . 
फक्त तुझी आिण माझी . . . . . 

शब्दांशिवायच होणारा संवाद . 
जडला होता एक अनोखा नाद. 
नुकतीच लागलेली प्रीतीची चाहूल
आिण क्षणोक्षणी होणारा आल्हाद. 

हऴुच लपुन बघणं आिण मनातच खुदकन हसणं 
स्वप्नांच्या दुनीयेत मग न कऴत हरऊन बसणं. 

विचारांमधला अलग़द होणारा स्पर्श. . . आिण अंगावर 
उठणारे शहारे. . . 
पहिल्या पहिल्या प्रीतीत आता जवऴ वाटु लागले होते 
कीनारे . . . . 

नुकतेच चढलेले प्रीतीचे हे रंग आसमंतात उधऴु लागले. 
मी न आता माझी उरली बस हेच भाव जाणउ लागले . . . . . 

मनाला लागला होता सख्या तुझाच ध्यास. 
आयुष्यातल्या एका सुंदर 
वळणावरचा चालला होता प्रवास . . . . 

दिवस आिण रात्र यांचा थांगपत्ता ही न लागता मी भान 
हरपून बसली 
हे विश्व हे जग यांची जराही तमा न बाळगता भावनेत 
सर्वस्व गमउन बसली. 

सांजवेऴ उलटुन गेलेली लक्ख अंधाराची निशा आिण संथ 
वाहणारे सागराचे पाणी अशी होती ती वेळ. . . . . 
आकाशातही जणू काही चालला होता चंद्र आिण 
चांदणीच्या प्रतीचा खेऴ . . . . . 
बंद मुट्ठीतुन वाऴु नीसटावी तशी नीसटु 
लागली होती वेऴ . . . . 
वास्तवाच्या भीषण चटक्याने जणू तुटत 
चालला होता मेऴ . . . 

पक्ष्यांच्या किलबीलाटात मग हऴुच सुर्य डोकाउ 
लागला . . . . 
स्वप्नात रमणे बरे नाही म्हणुन जणु माझ्यावरच हसू 
लागला . . . . 

गाढ झोपेतुन दचकुन जागे झाल्यागत काहीतरी झाले . . . 
स्वप्न आिण वास्तव यांच्यातले अस्पष्ट फरक आता स्पष्ट
जाणऊ लागले . . . . <3